Dla Massimo

    W okolicach Turynu (3) żyje monachello, malutkie, ale niewiarygodnie grube stworzenie. Jest to drobny, nie bardzo zły bies, lubiący sprawiać ludziom małe przykrości. Monachello rzuca kamieniami, rozbija naczynia (2), przewraca nocniki, stuka w ściany, zapycha dziurki od klucza małymi patyczkami. Szczególnie lubi blondynki (1), którym
odcina warkocze.
    Monachello znajduje się w ciągłym ruchu. Można go zatrzymać tylko w jeden sposób – narzucić durszlak. Monachello zaczyna liczyć dziurki, a ponieważ arytmetyka nie jest jego mocna stroną, wciąż myli się w obliczeniach i na te zadanie poświęca kilka godzin względnego bezruchu.
    W nozdrzach nosi kolczyk (4), na którym na wewnętrznej stronie jest napisane mi muovo, minciampo, mi muovo piu veloce („poruszam się, potykam się, poruszam się szybciej”).
    Nosi monachello habit i czapeczkę błazna, bez której nie może żyć. Ten, kto odbierze mu czapeczkę, staje się jego panem.
    Jego najbliższy krewny, monachello sycylijski, posiada nie jedną, a całych siedem czapeczek. Wszystkie są zielone, ale w różnych odcieniach. Jeżeli chociaż jedna z nich przepadnie bez śladu, monachello pisana jest śmierć.

1)
biała,
dopiero co otwarta
linia moskiewskiego metro
jest podobna do
antycznej niewiasty,
delikatnie zmiażdżonej
przez jakiegoś niezbyt dużego
ssaka

2)
kiedy mistrz
ma jeszcze do wymyślenia
naczynie,
musi koniecznie
wyobrazić sobie to straszne miejsce
na ludzkim ciele,
służące do dotykania

3)
około stu kilometrów na wschód od Turynu
znajduje się miasteczko o tej samej nazwie,
które jest jego dokładną zmniejszoną kopią
(mają tam swój miniaturowy całun
i nawet własny „Juventus”,
grający w drugiej lidze włoskiej)

nazwę miasta pisze się z małej litery

4)
kółeczko z dymu papierosowego
niespostrzeżenie
cofa się
i wkłada się
po kolei
na wszystkie palce,
nadłamując każdy,
na którym mu
dobrze