OJCZYZNA I ŚMIERĆ

16 sierpnia 2090 roku terroryści zdetonowali 122
przenośne bomby jądrowe kraj pogrążył się w
chaosie
po pół roku
moskiewskie władze przysłały wojsko by
odebrać nam zbiory i strategiczne zapasy
paliwo, lekarstwa i produkty
zabiliśmy ich wszystkich a potem
razem z sojusznikami doszliśmy do Moskwy i powiesiliśmy
całą ich władzę łącznie z merem
niech żyje niezwyciężona Kostroma
sława odważnym sojusznikom ‒ Jarosławiowi, Muromiowi
i wam ‒ nieustraszonym Elektrougli
niech zdrajcy wiedzą:
są tylko dwie drogi ‒
ojczyzna albo śmierć

I WTEM LIRYKA

nie trzeba bać się
człowieka z piłą łańcuchową
tylko gdy
znienacka w lesie
pomiędzy drzewami
w łazience
w ciemnej szopie
lub kopiąc robaki

a tak – sanitariusz
bezgranicznych pokojowych obszarów
pachnący paliwem i olejem
ochrania zaskoczenie
obawa
strach
życie
mijające na wietrze

w żółtym nocnym oknie
przyglądając się ciemności
kobieta w średnim wieku
powie: mój drogi

przychodzący zza drzew
zmęczony
w podartej koszuli
z krwią na rękawie
radosny i duży
mój

który nigdzie nie mieszka

STACJA „SKRZYDŁA GOŁĄBECZKI”

w strasznych miejscach
gdzie granice są zawsze na zamek
żyją na ogół granatowe stwory
które się nie boją
zawsze jedzą to co dadzą

są i tacy
którzy się boją
jak król Dawid
na skrzydłach gołąbeczki
chcą ulecieć

Pan ich przyjacielem
jeśli z gór nie przychodzi pomoc
przysyła pociągi pośpieszne
na tajemniczy dworzec
znajdujący się w paradoksalnym wolnofalowym śnie

pociągi rozpędzają się tak –
nikt ich nie dogoni
nie sprawdzi biletów i dokumentów
i w ogóle niczego

jak rakiety przebijają mrok
i odchodzą w niewidzialne
w zaciszne donikąd
w mrok mieszczący światło
w lato
w następny niekończący się dzień

siedząc przy oknie obserwujemy
rozmazane gwiazdy
horyzontalnie wyciągnięty księżyc
światło przelatujących latarni
ciemne cienie drzew symbolizujące głęboką noc

machamy nogami
cieszymy się – kanapki herbata
w najbardziej niezawodnym na świecie przedziale
Kolei żelaznych Jego Majestatu

taki
niosący się we wszechświecie
los zbawionych
skład tych co zasnęli

zatem
bracia i siostry
w końcu
nieustraszeniż wkroczymy
na bezkresny peron
stacji „Skrzydła gołąbeczki”

CIĄGŁE TELEFONY PÓŹNĄ JESIENIĄ

późną jesienią liczba telefonów
drastycznie wzrasta
(nawet spada napięcie w sieci telefonicznej)
całe ciało gdzieś dzwoni
brzuch dzwoni do wodociągu
noga dzwoni do lewej kieszeni
wiszącej w przedpokoju
letniej kurtki
kark wydzwania do lędźwi
kręgi
dzwonią do siebie nawzajem
nogi nie wiadomo po co próbują dodzwonić się do
brudnych skarpetek i trzech par butów jednocześnie
palec wskazujący dzwoni do
maszynki do mięsa i do zarządu budynków
serce wybiera numer milicji
a jeszcze brwi dzwonią do pleców
i pierś dzwoni do pleców
i nawet tyłek dzwoni do pleców
i przy tym
nikt nigdzie
nie odbiera
takiego telefonu
wyczerpany człowiek
automatycznie wyciąga rękę
ale w porę rozumie:
nie
to znowu nie do mnie

CHWAŁA BOHATEROM

czterech Kanadyjczyków uratowało świat przed genetyczną katastrofą
pewien Ormianin wymyślił nowy rodzaj paliwa rakietowego
i lekarstwo na raka
pewien Rosjanin poświęcił się
wyłączył reaktor i uratował międzynarodową stację kosmiczną
pewien Anglik oddał swoją wątrobę rannej dziennikarce
która wróciła po przewrocie w Kalifornii
pewien Tatar podczas konfliktu na tle etnicznym
w południowo-wschodniej Azji uratował 240 malajskich niemowląt
pewna Francuzka oddała życie za wolność Phobosa w katowniach
Dejmosa
pewien Kartadianin
miał zaatakować Ziemię na statku o napędzie neutrinowym
ale
gdy ujrzał błękitną planetę
skierował statek w stronę słońca
życie to miłość
ludzie są nieśmiertelni
i chwała
chwała bohaterom