Tarcze

Wchodzę tam w słoneczne południe,
by znów wymienić baterię. Jego ręce
są kruche, lecz sprawne, ściany obwieszone

tykającymi sercami, nabrzmiałym
przesytem czasu. Za szybami srebrne
chrabąszcze, a w małym zacinającym się

telewizorku żołnierze w sandałach
rzucają przed oblicze władcy
skutego łańcuchami nieszczęśnika.

Eksperyment

To tu przyjechaliśmy z daleka kochać się,
pić wino i chichotać z odmiennych od naszych
zachowań tubylców (te do późna otwarte kantory,

zbiorowe zdjęcia uczniów w witrynach sklepów,
obcokrajowcy sprzedający słodycze i piwo).
Gdy nie mogę zasnąć, bo księżyc rzyga całą noc,

dotykam twoich pleców, mikroskopijne włoski,
zamsz egzotycznego owocu. Ja płynące w łupinie ja.
Rano ubieramy się, sprawdzamy miejsca na biletach,

ostatni raz stajemy przed lustrem, by sobie przypomnieć
siebie i już nigdy nie pragnąć. Miłość nazwać słabością.
Przyjechać z bliska. Wyjechać z daleka.

Wszystkie wiersze winny być o miłości

Szkliła mu się twarz. Piorąc skarpetki,
wkładał do nich mydło, przetarł o beton
żyłki w rakietce. To przez niego wylądowaliśmy
u kierowniczki, która nam powtarzała, by go nie bić,

bo znów dostanie wylewu. Marcin doszeptał:
zupy do zlewu i to naprawdę było śmieszne. Był
bogaty i mógł mieć wszystko, ale nie potrafił prosić,

chcieć. Gdy się obrażał, siadał na końcu
telewizorni i naburmuszony wcinał pasztet z płuc.
A myśmy gapili się na erupcję wulkanu,
którego nazwy nikt z nas nie potrafił wymówić.

Psychometria

                                                        E.

Śniły mi się rydze, które zbierałem
cały dzień. Czytam cię, leżę chory
i powoli kończy mi się jedzenie. A to dopiero
początek – spadnie cienki śnieg i przyjdą

rozpaczliwe święta. Wysyłasz mi zdjęcie;
pół twarzy w zimnie na tle góry, lodowate
białko. Dobrze przynajmniej, że są oczy.
Piszę cię. Przestudiowałem treść ulotki

już po zażyciu leku. Wczoraj złapały się
dwie, duże jak szczury, grube myszy.
Żywołapka – pytasz. Raczej
śmiercio-.

P.odium

Nie można zbyt wiele wymagać od bohaterów.
Teraz mijają nas ci, którzy próbowali wymyślić
nam życie, uciszyć ciszę. Jezioro powstałe na rzece.
Nie można tyle wymagać – nawet spokojny Jezus

ma dwa końce, piszczele jak z kości słoniowej,
na makatce opiera głowę na splecionych rękach.
Siedzimy jak on, patrząc na swoje buty. Wynieśliśmy
meble, ze ścian wyszarpaliśmy przewody.
Czekamy na spych.