sezony

_

rozkurcz, roztopy stopu –
i nagle stał się czulszy.

ciągle powtarzał,
żeby zabrać jabłka ze słońca,
bo je rani.

a jak już je jadł,
to uważnie wydłubywał
pestki i chował
do kieszeni piżamy
lub za poduszkę.

zauważyłem potem,
że sadził je

w przyszpitalnych aszynbechrach,
w kokach pielęgniarek,
w szczelinie parapetu,
w sobie.

była w tym jakaś próba ocalenia
tego początku życia

lub próba sadzenia zawiązki
na trumnę.

_

lato grzechotało,
a w ciele odkrywaliśmy
inne dźwięki.

w zapisie aort
widziano raz ryczącego lwa,
innym razem
parskającego czarnego konia.

doszukano się też
wyjącego w przedsionku wyjca
i huczących w zastawkach puchaczy.

mówili:
to serce jest niczym arka Noego.

czekaliśmy więc,
aż wypuści z siebie gołębia.

_

jesień, a z nią smog
wziął okrakiem.

kruki obsiadły
mu drzewo oskrzelowe
i kracze głośno w ręczniki.

jeszcze może dzień, dwa,

a wykaszle z siebie pióra,
a wykaszle z siebie trel.

słyszę,
jak nie może spać
i nocami otwiera okna:

próbuje
wdychać wiatr,
ale
wydycha czerń.

_

zima była długa i skuta,

a w płucach ciągle słyszałem
nadciągające stada.

kiedy spał,
były w nich mewy –

przelatywały wściekle nad głową
i co rusz dawały

n
   u
      r
         a,

po którym coś jakby
plask! mokrych ogonów
rzuconych o skały,

coś jakby nagły i rozpaczliwy
rybi płacz.

ćma

ten doktor zdziwiłby się,
widząc nawet nogę,

a co dopiero zaglądając
w taką morfologię.

zaliczyłeś wszystkie bazy,
pobiłeś
wszelkie rekordy ciała.

możesz być dumny!

nic tak życiu nie wychodzi
jak nieumiarkowanie

umierania,

większość z nas robi to
nad wyraz dobrze,

większość z nas robi to tak,
że oczy wychodzą

z orbit
i gardła zaplatają się
w kokony.

a w kokonach wiesz,
co dojrzewa?

poczekaj chwilę,
aż ten doktor wypluje z siebie
puchatą ćmę.

jakby Krzysztof Jung w kokonie

omotał się już do szpiku,
ćma naszych win rośnie.

motyl-niemotyl niednia
straszy swoją wydętością,

straszy swoim sączeniem.
podchodzę. rozchylam

oprzędzę ze słodkiej śliny:
jest pod nią rozpęknięty.

robaczy ma pysk, robaczy
ma tułów i robaczą woń.

jego dłonie pokrył puch,
jego uszy są jak paprocie.

mówią, że zostały minuty,
nim wyjdzie sam z siebie,

nim siądzie na piersiach,
nim skradnie powietrze.