Subiektywny przewodnik po noblistach: Głód Knuta Hamsuna, czyli jak oddać Nobla Goebbelsowi
Głód to bowiem bajka dla dorosłych – rzecz ostra, naturalistyczna (zważcie, że Hamsun odrzucał tradycję realistyczną) i wprost nieprzyjemna, jak reportaż z I wojny czeczeńskiej albo Faktotum Bukowskiego (ale w wersji pozbawionej straceńczego poczucia humoru)…
Subiektywny przewodnik po pisarzach martwych: John Gardner i jego Grendel
To tak, jakby ktoś sięgnął po Kronikę Galla Anonima, wybrał historię o Piaście Kołodzieju i napisał ją na nowo z perspektywy Popiela, albo nawet z perspektywy prześladujących go myszy…
Esma czuje bunt, ale nie może tego okazać. Jeszcze jest za mała aby zasłonić twarz. Mogłaby wtedy pokazać język albo zrobić szczerą minę. Esma już wie, że udawanie jest męczące. Już wie, że kobiety spuszczają oczy rozmawiając z mężczyzną aby nikt nie mógł wyczytać z nich prawdy….
Didżej z ambicjami na Mieczysława Fogga zawodził akurat zachrypniętym głosem jakiś — cóż za niespodzianka! — smętny kawałek Waitsa („I like my town with a little drop of poison, nobody knows they’re lining up to go insane”), a ja siedziałem sam przy niezbyt czystym stoliku i sączyłem w skupieniu kolejne rozwodnione, ciepłe piwo…
